Podczas pierwszych 30 minut spektaklu "SPOT!" myśli się o ucieczce z teatru. Wszak w świątyni Melpomeny raczej chcemy schronić się przed telewizyjną reklamą, a tu taki zmasowany atak spotów właśnie. Oczywiście, że przerysowanych, obśmianych - autor sztuki i reżyser Szymon Turkiewicz pracował w reklamie. Ta kanonada sloganów, którymi strzela w nas czwórka aktorów, ta kaskada obrazów przewijająca się przez wiszący za nimi ekran, uświadamia niestrawność tego, co coraz mocniej określa nasz świat, byt i świadomość.

Spokojnie, przetrwajmy te pół godziny. Później też jest "reklamiarsko", ale "SPOT!" nabiera dramaturgicznego wigoru, zahacza o kabaret, podbija piłeczkę absurdu. Reklama armatury łazienkowej? Oczywiście, że przez seksualne pozycje i możliwości, jakie daje wylewka odpowiedniego kształtu. Znajomych Polek rozmowy? Szarpanina pod hasłem "Pokaż metkę!", której uczestniczki nie przebierają w słowach. Miłość do ojczyzny, czyli co nas jeszcze tutaj trzyma? Polska wódka i swojska kiełbasa.

Może trochę za mało "reklamowo" wygląda scenografia "SPOT!". Chciałoby się więcej reflektora i błysku, ale walorem spektaklu są piosenki, dynamiczna choreografia. Anna Haba, Magdalena Engelmajer, Ernest Nita i Piotr Charczuk po prostu dają radę. Sprawdzają się wokalnie w różnych gatunkach: od country po rap. I pokazują, co się z nami na tym jednym wielkim rynku wyprzedaży ze wszelkiej intymności, stało.

Na padające w finale "SPOT!" zbyt osobiste pytania bohaterowie nie potrafią odpowiedzieć, gubią się, milkną. Rozbrojeni z autopromocyjnych ulotek i kanapek z serem, którymi częstowali wcześniej widzów, blakną.

P.S. "SPOT!" i "Księga dżungli" pokazują, że w zespole Lubuskiego Teatru jest potencjał na musical...